Regina Trębaczkiewicz z d. Marciniak ,urodzona 7 września 1911r. w Buffalo (USA) – zmarła w 1997 r. w Słupcy. Pochowana na słupeckim cmentarzu .

W 1920 r. Regina Marciniak powróciła wraz z rodzicami z Stanów Zjednoczonych do Warszawy, gdzie ukończyła szkołę powszechną , Gimnazjum im. Haliny Gepner i Akademię Stomatologiczną.Od stycznia do września 1939 r. pracowała w Szpitalu Wojskowym w Lublinie (Dowództwo Korpusu Okręgu 11 ). Wróciła do Warszawy już w czasie działań wojennych. W 1940 r. wstąpiła do organizacji podziemnej Związek Walki Zbrojnej – Armia Krajowa . W okresie tym prowadziła Poradnię Dentystyczną PCK, w której leczyła m.in. bezpłatnie członków podziemia i ich rodziny, oraz byłych wojskowych z 1939 r. Kolportowała prasę podziemną oraz brała udział w szkoleniach medycznych przygotowujących do walki zbrojnej z okupantem.

Z chwilą wybuchu Powstania Warszawskiego brała w nim udział. Pracowała, jako lekarz ps. „Joanna” w punkcie ratowniczo – sanitarnym zgrupowania „GURT”, której dowódcą był Kazimierz Czapla, ps. „Gurt’. Zgrupowanie udzielało pomocy rannym powstańcom w dzielnicy Warszawa – Śródmieście.

W 1944 r. Rosyjska Wyzwoleńcza Armia Ludowa, współpracująca z Niemcami, wypędziła rodzinę Marciniaków z rodzinnego domu. Wraz z ojcem i siostrą trafiła do obozu przejściowego „Zieleniak” na Ochocie, następnie do obozu przejściowego w Pruszkowie, a potem do obozu pracy przymusowej w Hannoverze, gdzie pracowała w Zakładzie Napraw Kolei Państwowych. Po wyzwoleniu obozu pozostała w Niemczech. Od maja do września 1945 r. pracowała w obozie cywilnym Polish Camp 145 w Hannover Buchholz.

W 1946 r. wróciła do Warszawy, gdzie zastała zrujnowany dom rodzinny. W maju 1946 r. przyjechała do Słupcy, w której pozostała, aż do śmierci. Była znanym i cenionym słupeckim stomatologiem.

Marian Morawski

urodził się 4 września 1899 r. w Słupcy – zmarł 28 listopada 1973 r., syn Antoniego Morawskiego, urzędnika powiatowego i Marianny Franciszki z domu Herman, zamieszkałych w Słupcy, przy ulicy Warszawskiej.

Marian Morawski współtworzył pierwszy zastęp harcerski w Słupcy, a następnie III Harcerską Drużynę im. Tadeusza Kościuszki. W 1916 r. został uczniem V klasy otwartego Gimnazjum Humanistycznego im. Adama Asnyka w Kaliszu. W czerwcu 1920 zdał egzamin dojrzałości i podjął studia medyczne w Poznaniu.
Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę zawodową w Łodzi. Po zawarciu związku małżeńskiego z Aliną Malinowską - krakowską medyczką, przeniósł się do Krakowa,
a w 1938 r. do Warszawy.

Podczas Powstania Warszawskiego pracował, jako lekarz w dzielnicy Powiśle – Śródmieście Południe w oddziale „Bakcyl” (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) – Grupa Bojowa „Krybar”, - III zgrupowanie „Konrad” – sanitariat – Szpital Polowy ulica Smulikowskiego, następnie Szpital Polowy przy ulicy Wspólnej 27.Podczas ewakuacji szpitala powstańczego trafił wraz z chorymi do obozu jenieckiego
w Zeithain nad Elbą (Stalag IVB/H - oddział Stalagu IVB z Muelberg- numer jeniecki 305 129.)

W obozie w Zeithain było 1029 rannych z Powstania Warszawskiego: 63 lekarzy, 183 pielęgniarek, sanitariuszek, farmakologów, 60 osób personelu pomocniczego oraz 237 innych osób (rodziny lekarzy wraz z dziećmi). Przywieziono również wyposażenie sali operacyjnej, stomatologicznej, aparat rentgenowski oraz materiały ocalałe z ruin Warszawy. Wraz z innymi lekarzami Marian Morawski opiekował się jeńcami wojennymi.

Po wyzwoleniu obozu przez Armię Czerwoną wrócił do Krakowa, a następnie na krótko powrócił do Słupcy. Od 18 lipca do 31 grudzień 1945 r. pracował w Ambulatorium PCK w Słupcy. W styczniu 1945 r. podjął pracę na stanowisku zastępcy ordynatora Oddziału Chorób Wewnętrznych w Szpitalu Narutowicza w Krakowie.

Józef Kaczmarek syn Wojciecha i Józefy

urodzony 1.03.1915 r. w Słupcy – zmarł 10.03.1988 r. w Toronto (Kanada).

Absolwent słupeckiego Seminarium Nauczycielskiego. Po zdaniu matury przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci Ulicy (ognisko Praga), był współorganizatorem 83 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej na Pradze.W 1937 roku ukończył roczny kurs podchorążych rezerwy przy 15. Pułku Piechoty
w Dęblinie, a w latach 1937 – 1939 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Piechoty
w Komorowie k. Ostrowi Mazowieckiej. Był absolwentem XVI promocji oficerskiej.
W dniu 1 września 1939 r. został mianowany podporucznikiem.

W czasie wojny obronnej w 1939 r. walczył w 13. pułku piechoty 8. Dywizji Piechoty w składzie Armii „Modlin”. W czasie okupacji działał w Związku Walki Zbrojnej AK na terenie Wileńszczyzny i Suwalszczyzny. W Warszawie walczył w oddziałach: Armia Krajowa – zgrupowanie „Radosław” – Batalion „Czata 49” – dowódca drużyny w plutonie „Motyla”. Od 13.08.1940 r. dowódca kompanii, we wrześniu p.o. dowódcy batalionu, w miejsce chorego mjr „Witolda” (Tadeusz Runge). Awansowany 11 listopada 1942 r. na stopień porucznika.

W czasie Powstania Warszawskiego walczył pod pseudonimem „Rolicz” w dzielnicach Wola – Stare Miasto – kanały – Śródmieście. W dniu 1.08.1944 r. na czele drużyny wziął udział w ataku na Monopol Tytoniowy przy ulicy Franciszkańskiej, gdzie uległ wypadkowi wpadając przez otwarty właz piwniczny. Szczególnie odznaczył się w obronie ulicy Karolkowej, Mareckiego, Stawek i w wypadzie nocnym na Stawki. Brał udział we wszystkich akcjach zaczepnych i obronnych „Czaty”, między innymi w obronie narożnika ul. Przebieg i Bonifraterskiej oraz Sapieżyńskiej. Był bezwzględny i nieustępliwy w wykonywaniu zadań. We wrześniu 1944 r. został awansowany do stopnia kapitana.

W dniu 4.10.1944 r. poprowadził kilkudziesięciu żołnierzy batalionu „Czata” do niewoli w składzie 21. Pułku Piechoty im. Dzieci Warszawy. Był jeńcem o numerze 102362 Oflagu VII A Murnau.Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari oraz Krzyżem Walecznych.

Jerzy Koszada

urodzony 11 lutego 1926 r. w Słupcy z ojca Eugeniusz i matki Adeli z d. Minek.

Zaangażowany w działania konspiracyjne w latach 1939 - 1944 w VII Obwodzie „Obroża” (powiat warszawski) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej – 8 Rejon „Kolczyn” – „Łęgów” – „Kampinos” (Łomianki) - 1. kompania. Oddział: Armia Krajowa – Grupa „Kampinos” 1. kompania por. „Zetesa” – pluton odbioru zrzutów ppor. „Drewno” (Józef Karney). W czasie walk nosił pseudonim „Harcerz”. Obecnie w stopniu majora.

Jan Szypowski

syn Antoniego i Marii, urodzony w 1889 r. w Słupcy, zm. 28 marca 1950 w Warszawie.

Oficer Wojska Polskiego, współzałożyciel Centralnego Okręgu Przemysłowego, szef uzbrojenia AK, twórca podziemnego przemysłu zbrojeniowego, dowódca zgrupowania bojowego „Leśnik” w Powstaniu Warszawskim.

W 1919 r. awansowany do stopnia major Wojska Polskiego. Od 1936 r. pełnił funkcję dyrektora Wytwórni Amunicji. W Kampanii Wrześniowej walczył w rejonie Zamościa.

W Powstaniu Warszawskim zorganizował batalion, poszerzony do rozmiarów zgrupowania bojowego, którym dowodził w obronie Muranowa, a następnie Wytwórni Papierów Wartościowych przy ulicy Sanguszki. Nosił pseudonimy „Leśnik”, „Jan Kochanowski”, „ Jan Tiliński”, „Jan Szreniawa”. Ciężko ranny podczas Powstania Warszawskiego. Awansowany do stopnia pułkownika i odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy. Po powstaniu przebywał w niewoli.

Do kraju powrócił po zakończeniu działań wojennych. Pracował w Centralnym Zarządzie Przemysłu Zbrojeniowego. Odznaczony m.in. francuskim Krzyżem Legii Honorowej.

Natalia Snaglewska

ur. 25 listopada 1911r. w Głuszynie (woj. kujawsko – pomorskie).

Wieloletnia mieszkanka Słupcy. Zmarła 7 listopada 1972 r. i spoczywa na słupeckim cmentarzu.

Do Słupcy przybyła w latach trzydziestych XX w. Wybuch II wojny światowej zastał ją w Warszawie. W 1944 roku brała czynny udział w Powstaniu Warszawskim . Po upadku powstania została wywieziona do obozu dla kobiet w Ravensbrück. Po zakończeniu działań wojennych szczęśliwie wróciła do Słupcy. Mieszkała wraz z bratem Stanisławem Snaglewskim, nauczycielem Szkoły Podstawowej w Słupcy.

Jerzy Młokosiewicz

urodzony 14 grudnia 1923 r. w Strzałkowie z ojca Kazimierza i matki Zofii z domu Skirmunt, zmarł 31 stycznia 1995 r. w Warszawie.

Wieloletni mieszkaniec Słupcy.

W czasie Powstania Warszawskiego walczył pod pseudonimem „Wolski” w batalionie „Bałtyk” Zgrupowania Pułku „Baszta” – Kompania B-3-1 pluton.

Szlak bojowy : Mokotów – Śródmieście. W dniu 24 września 1944 r. został ciężko ranny – stracił lewą rękę. Po upadku powstania znalazł się w niemieckiej niewoli w Stalagu w Skierniewicach.

Po wojnie powrócił do Wielkopolski, gdzie podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. Od 1947 roku był aktywnym działaczem Stronnictwa Demokratycznego.

Pełnił funkcję dyrektora oddziału NBP w Słupcy. Był działaczem społecznym, z którego inicjatywy powstała przystań nad jeziorem słupeckim. W latach 1969 – był członkiem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu, pełnił także funkcję wiceprezesa Centralnego Związku Rzemiosła. W 1977 powołany został z ramienia SD na stanowisko wicepremiera w resorcie finansów. Funkcję tę pełnił do 1981 roku. W Stronnictwie sprawował m.in. funkcję przewodniczącego Stołecznego Komitetu (1981–1985), działał również w Zespole Seniorów przy SK SD. Należał do działaczy ZBOWiD. Pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Kombatantów Pułku „Baszta” Środowiska Żołnierzy Pułku AK „Baszta” i innych Mokotowskich Oddziałów Powstańczych.

Jerzy Młokosiewicz został odznaczony: Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej.

Jan Kaluba

urodził się 19 października 1913 r. w Słupcy z ojca Ignacego i matki Rozalii z d. Litko zmarł 20.01. 1991 r. w Słupcy. Pochowany na słupeckim cmentarzu.

Szkołę powszechną ukończył w Słupcy. Zawodu stolarza uczył się u ojca w warsztacie stolarskim. W 1935 roku powołany został do wojska i służył w 43 Pułku Piechoty im. Legionów Bajończyków na Wołyniu. W 1939 r. powołany został na ćwiczenia rezerwistów. We wrześniu 1939 r. razem z Ochotniczymi Oddziałami Obrony Warszawy, wziął czynny udział w obronie stolicy.

1 sierpnia 1944 r. włączył się do udziału w Powstaniu Warszawski. Pierwszą walkę stoczył przy ulicy Racławickiej, następnie walczył w obronie fabryki lekarstw,„Królikarni”, kościółka. Tam też został ranny. Za zasługi został mianowany na stopień kaprala. Złożył przysięgę i stał się żołnierzem AK. Po wyleczeniu kontuzji przeniesiony został do kompanii gospodarczej, w której służył do końca powstania. Walczył na Górnym i Dolnym Mokotowie, w V Obwodzie Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej w oddziale osłony Komendy OS –V (dawny „ODB-19”) . Legitymował się legitymacją powstańczą u numerze 50288. Należał do Pułku „Baszta”.

Po upadku powstania wraz z grupą jeńców pędzony był do Pruszkowa. Udało mu się uciec. Przez okres 3 miesięcy ukrywał się wraz z kolegą u jego matki. Wrócił do Warszawy i w 1945 r. wraz żoną wrócił do rodzinnej Słupcy. Tutaj podjął pracę w zakładzie stolarskim swojego ojca. Był aktywnym działaczem społecznym. Pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Ligii Przyjaciół Żołnierza. W 1958 r. odznaczony został Złotą Odznaką Ligii Przyjaciół Żołnierza, Srebrną Odznaką Mistrza za zasługi w szkoleniu uczniów
w zawodzie.

Ludwik Gawrych

urodził się 23 sierpnia 1907 r. w Pszczynie pod Gnieznem, zmarł 30 sierpnia 1979 r. w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w kwaterze powstańczej. Ponad 30 lat życia spędził w Słupcy

Pochodził z rodziny chłopskiej o silnych tradycjach narodowych i patriotycznych. Siostra ojca brała udział w słynnym strajku dzieci wrzesińskich w 1905 r., a rodzice Ludwika (miał liczne rodzeństwo – pięciu braci i dwie siostry) przekazali swoje złote precjoza na rzecz skarbu niepodległej, ale biednej Rzeczypospolitej.

Zdał maturę w 1929 r. w gimnazjum w Pyzdrach, a następnie w 1932 r. ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej z drugą lokatą, co dawało mu prawo wyboru miejsca służby wojskowej. (Absolwent z pierwszą lokatą został adiutantem prezydenta RP Ignacego Mościckiego). Zgodnie ze swoim życzeniem otrzymał przydział do 58 Pułku Piechoty w Poznaniu.

Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. na terenie Poznania, jako adiutant dowódcy 58 pp.: w walkach w rejonie Kutna i Puszczy Kampinoskiej. Dostał się do niewoli niemieckiej. Podczas transportu do oflagu zbiegł.

Działalność konspiracyjną rozpoczął już w 1939 r. na terenie Poznania, jako szef sztabu
w oddziałach Wojska Ochotniczego Ziem Zachodnich. Po rozbiciu organizacji przez gestapo ukrywał się w Krakowie i Warszawie. We wrześniu 1942 r. przystąpił do konspiracyjnej Narodowej Organizacji Wojskowej, która tworzyła w stolicy zgrupowanie baonów „Antonii”, „Dominik”, „Gustaw”, i „Karol” (późniejsza nazwa zgrupowania „Stolica”).
Nosił pseudonimy „1944” i por. „Gustaw”. Pełnił funkcje dowódcze – od dowódcy plutonu do dowódcy batalionu – i szkoleniowe w Szkole Podchorążych NOW.
W 1944 rozkazem Komendanta Głównego AK został awansowany do stopnia kapitana.

W Powstaniu Warszawskim dowodził batalionem „Gustaw” w walkach na Woli,
w obronie barykad Starego Miasta, od ulicy Piwnej do Podwala i w Śródmieściu Północnym w obronie północno – wschodniego odcinka powstańczych stanowisk. Ranny 3 sierpnia 1944 podczas ataku na bramę getta przy Żelaznej - róg Leszna, po kilku dniach, ponownie objął dowództwo batalionu. Po ewakuacji powstańczych oddziałów ze Starego Miasta do Śródmieścia 4 września 1944 został dowódcą połączonych batalionów „Gustaw” i „Harnaś”, ale po kilku dniach – w wyniku zakażenia świeżych jeszcze ran po przejściu kanałami oraz gwałtownie pogarszającego się zdrowia – musiał odejść do szpitala. Dnia 18 września 1944 został awansowany do stopnia majora.

Za walki w Powstaniu Warszawskim odznaczony krzyżem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych.

Zaraz po wojnie zamieszkał w Słupcy, przy ulicy Warszawskiej 53, w domu rodzinnym Gregorkiewiczów (żoną majora była Halina z d. Gregorkiewicz), w którym obecnie mieści się Muzeum Regionalne.

W Polsce Ludowej nie miał żadnych szans na powrót do służby wojskowej, która była jego życiową pasją. Pracował, jako technik farmaceutyczny – po odbyciu odpowiedniego przeszkolenia – w Aptece przy Rynku najpierw dzierżawionej, a po upaństwowieniu w 1951 przez wiele lat kierowanej przez mgr Halinę Gawrych.

Jak wielu żołnierzy Armii Krajowej był inwigilowany i represjonowany w różny sposób. W czasach stalinowskich wielokrotnie wzywano go na przesłuchania do Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa w Poznaniu. Córkę „wroga ludu” Danutę, która ukończyła szkołę podstawową z wyróżnieniem, przyjęto do miejscowego liceum dopiero po bezpośredniej interwencji rodziców u Ministra Oświaty.

Miał temperament społecznika. Major udzielał się w życiu miasta i powiatu, szczególnie był zainteresowany kontaktami z harcerstwem.

.

Helena Zalewska

z d. Kluczyńska, urodzona 12.01.1917 r. w Słupcy z matki Julianny i ojca Michała. Zmarła 20.04.1961r. Pochowana na słupeckim cmentarzu

Była najmłodszym dzieckiem w rodzinie wielodzietnej o tradycjach patriotycznych. Brat Antoni był członkiem pierwszej słupeckiej drużyny harcerskiej, zaś Stanisław był zaprzysiężony w zgrupowaniu „Krybar”. Na krótko przed wybuchem II wojny wyjechała do swojego brata- adwokata do Warszawy. Pracowała w rodzinnej firmie handlowej na Tamce. Rodzina opuściła Warszawę tuż przed wybuchem powstania .Ona pozostała i jako sanitariuszka czynnie brała udział w toczących się walkach. Ze zbombardowanego szpitala wynosiła na plecach rannych powstańców. Po wojnie wróciła do Słupcy.

Stefan Korboński

ur. 2 marca 1901 w Praszce k. Częstochowy , zm. 23 kwietnia 1989 w Waszyngtonie (USA)

Związany ze Słupcą.

W latach 1914-1916 przebywał wraz z bratem u swojego stryja Kazimierza w pobliskich Koszutach Poduchownych w rodzinnym majątku Korbońskich.Od 1917r. jako członek drużyny starszoharcerskiej był zaangażowany w konspirację POW. Jako uczeń brał udział w obronie Lwowa na przełomie 1918 i 1919. Do wojska zgłosił się ponownie podczas wojny polsko-bolszewickiej (1920), zaś w 1921 brał udział w III powstaniu śląskim. Został odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi oraz Krzyżem Virtuti Militari.

W 1921r. przybył do Słupcy, w której mieszkała jego matka. Zaangażował się w życie społeczno-kulturalne miasta aktywizując środowisko do nowych wyzwań i działań społecznych. Założył Słupecki Klub Sportowy „Rozwój”. Był pomysłodawcą i redaktorem „Jednodniówki”, gazety opisującej historię Słupcy (1922r.). Był organizatorem wielu odczytów, zabaw, zawodnikiem nowopowstałej drużyny piłki nożnej. Pracował w Pyzdrach w tamtejszym gimnazjum jako nauczyciel. Jego matka Władysława Korbońska –pochowana jest na słupeckim cmentarzu.

Ukończył studia prawnicze i odbył aplikację na Uniwersytecie Poznańskim. Pracował w Prokuratorii Generalnej w Poznaniu, a w 1929 otworzył praktykę prawniczą w kancelarii adwokackiej w Warszawie.W 1925 związał się z ruchem ludowym. Wstąpił do PSL "Wyzwolenie", a od 1931 działał w Stronnictwie Ludowym. W 1930 brał udział w Kongresie Centrolewu (Kongres Obrony Prawa i Wolności Ludu) w Krakowie.
Podczas kampanii wrześniowej służył w 57 Pułku Piechoty w stopniu porucznika.
Jego oddział znalazł się na terytorium Rzeczypospolitej okupowanym po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 przez Armię Czerwoną. Stefan Korboński dostał się do niewoli sowieckiej. Udało mu się uciec i wkrótce powrócił do okupowanej przez Niemców Warszawy, gdzie podjął działalność konspiracyjną w ramach ZWZ i AK. Jednocześnie działał w konspiracyjnym Stronnictwie Ludowym "Roch". Stefan Korboński wraz z żoną Zofią kierowali radiostacją, która z terenu okupowanego kraju codziennie przekazywała do Londynu bieżące informacje, które następnie były retransmitowane do Polski przez rozgłośnię "Świt". Rozgłośnia ta, umiejscowiona w Anglii skutecznie do 1944 sprawiała wrażenie rozgłośni fonicznej, nadającej z terenu kraju.

Od 1940 był członkiem Politycznego Komitetu Porozumiewawczego, a w kwietniu 1941 objął funkcję szefa Kierownictwa Walki Cywilnej. Na tym stanowisku zajmował się organizowaniem cywilnego ruchu oporu, a także kierował działalnością sądów podziemnych. Od lipca 1943 był szefem Oporu Społecznego w Kierownictwie Walki Podziemnej.

Po wybuchu powstania warszawskiego w sierpniu 1944 objął stanowisko dyrektora Departamentu Spraw Wewnętrznych w Delegaturze Rządu RP na Kraj. W czasie Powstania Warszawskiego nosił pseudonimy "Nowak", "Trojanowski”. Jego Jego żona Zofia była łączniczką w Delegaturze Rządu RP na Kraj.

Po aresztowaniu przez NKWD Jana Stanisława Jankowskiego w marcu 1945 objął funkcję Delegata Rządu RP na Kraj i sprawował ją do aresztowania przez NKWD w czerwcu 1945.
Z więzienia został zwolniony po utworzeniu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. Po uwolnieniu powrócił do praktyki adwokackiej i działalności w ruchu ludowym, został członkiem ścisłego kierownictwa Polskiego Stronnictwa Ludowego, największego ugrupowania politycznego opozycyjnego wobec władz komunistycznych. W styczniu 1947 został wybrany posłem na Sejm Ustawodawczy z okręgu warszawskiego.
W związku z narastającym zagrożeniem represjami ze strony władz i organów bezpieczeństwa, zdecydował się opuścić kraj. Na przełomie października i listopada 1947r. wraz z żoną, Zofią uciekł do Szwecji, a następnie do USA, gdzie zamieszkał. Tam zaangażował się w działalność publicystyczną. Był aktywnym uczestnikiem życia polskiej emigracji politycznej. Pełnił funkcje przewodniczącego Polskiej Rady Jedności w Stanach Zjednoczonych, przewodniczącego polskiej delegacji do Zgromadzenia Europejskich Narodów Ujarzmionych (ACEN), kilkakrotnie był przewodniczącym ACEN, był członkiem Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce oraz Międzynarodowego PEN Clubu na Uchodźstwie.
W 1973 otrzymał nagrodę Fundacji Alfreda Jurzykowskiego za swoją działalność literacką, zaś w 1980 Instytut Yad Vashem przyznał mu medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata
w uznaniu zasług dla ratowania Żydów podczas okupacji. Został również odznaczony Krzyżem Armii Krajowej, Medalem za Wojnę 1939–1945, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Zasługi Legionów Amerykańskich. Pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego (1995).
W czasach PRL Stefan Korboński był jednym z działaczy emigracji, wobec których cenzura egzekwowała całkowity zakaz wymieniania nazwiska w środkach masowego przekazu.

Biogramy powstańcze opracowane zostały przez Mirosławę Sablowską (STSK) w oparciu o:Zeszyty Słupeckie nr 5Gazetę Słupecką nr 37 z 1991 r.,Mariana Jareckiego „Aby pamięć nie zginęła”2001r. oraz , informacje od rodzin, znajomych i zamieszczone na :www.1944.pl/historie powstancze-biogramy,https://pl.stsg.de,

,